Τεχνική
Είναι ρικνωμένες συσσωρεύσεις ουλώδους ιστού που αναπτύσσονται πέραν των ορίων του τραύματος ή της τομής και συνυπάρχει κνησμός (φαγούρα). Το χρώμα τους είναι κόκκινο ή πιο σκούρο από το υγιές δέρμα. Συμβαίνουν όταν ο οργανισμός συνεχίσει να παράγει μια σκληρή, ινώδη πρωτεΐνη, γνωστή ως «κολλαγόνο», μετά την επούλωση του τραύματος.
Μπορεί να εμφανισθούν σε οποιοδήποτε σημείο του σώματος, συχνότερα όμως στην περιοχή του στέρνου, τα λοβία των αφτιών και στους ώμους. Στη μαύρη φυλή εμφανίζονται συχνότερα. Η τάση ανάπτυξης χηλοειδών εξασθενεί μετά τη μέση ηλικία.
Συντηρητική θεραπεία γίνεται με ενέσεις στεροειδών μέσα στα χηλοειδή για την ελάττωση της ερυθρότητας, του κνησμού και του καύσου. Σπανιότερα συρρικνώνεται και η ουλή.
Σε αποτυχία της συντηρητικής θεραπείας γίνεται χειρουργική εκτομή και συρραφή του τραύματος κατά στρώματα, συνήθως με τοπική αναισθησία. Σπανιότερα χρησιμοποιούνται δερματικά μοσχεύματα, καθόσον ή δότρια περιοχή μπορεί επίσης να αναπτύξει χηλοειδή.
Ανεξάρτητα από τη θεραπεία, τα χηλοειδή έχουν την τάση να υποτροπιάζουν, ορισμένες φορές και σε μεγαλύτερη έκταση. Για να μειωθεί ο κίνδυνος της υποτροπής, κατά την επέμβαση γίνονται τοπικά ενέσεις στεροειδών, ακτινοθεραπεία αμέσως μετά την αφαίρεση των ραμμάτων και εφαρμόζονται ειδικά ελαστικά ενδύματα για μεγάλο χρονικό διάστημα.
